Reizen is niet mijn ding

Daar lig in dan. In mijn nieuwe bedje, net wakker geworden op mijn derde dag in het mooie Oslo. Na maanden voorbereiding en een week vol afscheid nemen en inpakstress, ben ik vrijdag in het vliegtuig naar Oslo gestapt.

Maandenlang had ik super veel zin in dit avontuur, maar naarmate 9 januari naderde, begon ik mezelf toch af te vragen waar ik in godsnaam aan begonnen was. Toen ik donderdag Lauri op Schiphol uit stond te zwaaien, besefte ik me dat het nu toch echt aangebroken was. En precies 24 uur later stond ik op hetzelfde punt waar ik Lauri een dikke knuffel had gegeven en haar weg heb zien lopen. Ik stond op daar, keek mijn ouders aan en ik wilde echt niet weg. Wat heb ik mezelf toch aangedaan?! Na minuten treuzelen, moest ik toch echt naar de gate lopen. Dus toen begon het.. Het dramatische filmmoment waarin je huilend wegloopt en nog 10 keer omdraait tijdens het lopen. En daar stond ik dan. Helemaal in mijn eentje bij de security. Natuurlijk kon ik hier niet soepeltjes doorheen, want blijkbaar zie ik er erg crimineel uit. Hierdoor was al het verdriet gelukkig snel weggezakt en veranderde het in chagrijnigheid.

Eenmaal bij de gate aangekomen, zag ik dat ik er recht op had om nog chagrijniger te worden. Mijn vlucht had vertraging.. Een uur later dan gepland, gingen we eindelijk opstijgen. En alsof dat nog niet genoeg was, hadden we de heeeele vlucht mega turbelentie. Omringd door Noren - die volgens mij kei erg aan het vloeken waren - beelde ik mezelf in dat ik in een achtbaan zat. Hierdoor leek het gelukkig allemaal een stuk minder eng. Toen ik eenmaal de wielen van het vliegtuig op de grond hoorde komen, was ik de gelukkigste persoon op aarde. Ik leefde nog!

En toen begon mijn avontuur. Ik moest met 2 koffers (van 26 en 8 kilo) mijn weg in Oslo gaan vinden. Nadat ik 2 flessen alcohol had gekocht (om vrienden mee te maken) ging ik op pad. Al snel vond ik de trein die mij naar het Centraal Station ging brengen. Eenmaal daar aangekomen hoorde ik de mooiste woorden die ik op dat moment kon wensen: "Jezus Christus, die kut koffer is veel te zwaar!" Nederlands!! Ik liep naar die 2 meiden toe en we hebben vervolgens samen onze reis vervolgd. Na een kort tripje in de metro, waren we aanbeland bij de campus waar we onze huissleutels op konden halen. En of het allemaal nog niet erg genoeg was, zagen we alle 3 de grootste hel die we op dat moment maar konden bedenken: een mega steile helling. En precies die helling moesten wij op om bij het goede gebouw te komen. Al duwend en trekkend hebben we onze koffers naar boven gesleept, terwijl het zweet over ons voorhoofd liep. Ik was dus blijkbaar niet de enige die haar warmste kleren had aangetrokken om zo minder kilo in haar koffer te hebben.. Toen we na 20 minuten eenmaal boven waren, hoorde ik het volgende vreselijke nieuws. Ik moest - mijn mijn rode hoofd en ontplofte haar - op de foto, welke op al mijn pasjes ging verschijnen die ik de komende 5 maanden moet gebruiken. Ik smeekte nog of ik mijn pasfoto mocht geven, maar het was tevergeefs. Ik accepteerde het, nam mijn pasjes en sleutel in ontvangst en ging weer naar buiten. Daar mochten we gelukkig de helling af, wat een genot!

Toen we weer terug bij de halte waren, bleek dat ik de andere kant op moest reizen dan de andere 2 meiden. Ik moest mijn reis dus alleen eindigen. En natuurlijk kon dit niet al te soepel verlopen.. De tram kwam aan en ik deed er alles aan om zo snel mogelijk de tram in te komen. Helaas was mijn koffer van 26 kilo het hier niet zo mee eens. Dus daar stond ik dan.. Mijn kleine koffertje en ik in de tram, mijn arm geklemd tussen de deur en mijn grote koffer buiten. De paniek schoot door mijn lichaam en voor ik het wist, riep ik: fuck fuck fuck fuck. Een grote Noorse knul begon keihard te lachen en trok zo hard als ie kon aan de deuren. Gelukkig was ik in een mum van tijd herenigd met mijn koffer. Om het uitstappen zo soepel mogelijk te laten verlopen, gooide diezelfde knul mijn koffer naar buiten en rende ik erachteraan. Ik was veilig buiten!

Om bij de bus te komen die mij naar mijn huis ging brengen, moest ik wederom een steile helling omhoog. Ik accepteerde dat dit moest gebeuren en ik liep al depressief en doodmoe omhoog. Gelukkig kwam de bus vrij snel en was ik 10 minuten later in mijn huisje. Snakkend naar sociaal contact klopte ik op elke deur van mijn huisgenoten. Helaas was iedereen verdwenen. Gelukkig kon ik na een half uur terecht bij een meisje die dekbedden voor mij had. Ze was super aardig, heeft voor me gekookt, alles over Oslo verteld en heeft me super veel spulletjes gegeven om mijn kamer gezellig mee te maken! Eenmaal thuisgekomen, ontmoette ik 1 huisgenootje. We waren allebei doodmoe, dus spraken af om de volgende dag samen naar de Ikea te gaan.

Na een nacht van 11 uur slapen (ik had het blijkbaar nodig), ging ik met mijn huisgenootje en 2 andere meiden naar de Ikea. Na een tocht van 5 uur (waarin we sommige hotspots van Oslo zijn tegengekomen) waren we hier dan ook eindelijk aangekomen. Gelukkig heb ik alles kunnen kopen om mijn kamer wat leuker te maken. Om de depressieve avond af te sluiten, zijn we thuis Noors bier gaan drinken. Helaas was dit lang niet zo lekker als Nederlands bier, maar ik zal het voor de komende 5 maanden moeten accepteren.

Na wederom een lange nacht slapen, lig ik nu heerlijk in mijn warme bedje met uitzicht op een prachtig sneeuwlandschap. Vandaag gaan we de toerist uithangen in Oslo, dus ben benieuwd!

Tot zover mijn avonturen.

Ciaaaoo :)